‘Iedereen verzint vroeg of laat een verhaal waarvan hij denkt dat dit zijn leven is.’ Net als de schrijver Max Frisch stelt Eric Schneider zichzelf de vraag hoe wij ons verleden herinneren: wat wordt uitvergroot en welke grote gebeurtenissen of kleine toevalligheden hebben liefde of vriendschap een andere wending gegeven? In Een relaas van liefde trouwt een jonge vrouw half uit medelijden met haar schuchtere buurjongen. Die wordt lid van de nsb en ontsnapt zo zijn streng gereformeerde familie, waar ‘Jezus van Nazareth op kamers woonde’. Na de oorlog overleeft hij een wraakactie van het verzet, maar moet zich voortaan in een rolstoel door zijn dagen bewegen. Wanneer, vraagt de vrouw, vervaagt de liefde in het leven tot een schemerige herinnering, en wat doet dat met je? In haar huis achter de duinen komt zij tijdens een stormnacht tot onverwachte conclusies. In Een relaas van vriendschap volgen wij twee oude vrienden tijdens hun jaarlijkse Wiedersehen. Rüdiger, in de oorlog naar Canada ontsnapt, hoort van zijn vriend Ben, een voormalig onderduiker, dat hij nét te laat is: Rüdigers moeder, tot haar laatste snik een fanatiek bewonderaarster van Hitler, is de vorige nacht overleden. Of, in Bens woorden: ‘het oude monster is gecrepeerd’. Hoe ga je onder vrienden om met zo’n opmerking, en welke nachtmerries worden onoverkomelijke struikelblokken voor een vriendschap? Eric Schneider, meester van de dialogen, heeft van het vriendschapsdiner een adembenemend kamerspel gemaakt.