‘Accepteer de zeespiegelstijging: bouw windmolens én dijken.’

Als het aantal mensen dat via een smartphone toegang tot internet heeft met een kwart zou toenemen, is de wereldwijde energiebehoefte niet meer te bevredigen. En we moeten onze dijken aanzienlijk verhogen wanneer in China, India en Afrika het aantal families dat een auto bezit met een kwart groeit, waardoor de ijskappen nog sneller zullen smelten. We dromen van een lang en gezond leven voor iedereen en investeren tot het uiterste in medemenselijkheid. Maar daarmee voeden we het monster overbevolking dat verantwoordelijk is voor het snel veranderende klimaat. Al in 1972 benoemde De Club van Rome overbevolking als het belangrijkste thema in de baanbrekende bestseller 'Grenzen aan de groei'. Intussen is bevolkingsgroei als allesbepalende factor volledig uit het klimaatdebat verdwenen, omdat daaraan buitengewoon moeilijke morele vragen zijn gekoppeld. Kun je de bevolkingsgroei wel aan banden leggen? En is een mens- én klimaatvriendelijke oplossing wel te realiseren? In 'De klimaatparadox' plaatst Peter van Druenen de discussie in een historische context. Hij gaat te rade bij een aantal denkers, dat al eeuwen geleden de uiterste consequenties wist te benoemen en daarom nog steeds wordt verketterd, zoals Thomas Malthus. In het klimaatdebat kiest hij voor een pragmatische positie, tussen gelovigen en ontkenners.

Peter van Druenen (Vlissingen, 1952) is historicus, schrijver, uitgever en internetpionier. In 2015 verscheen van hem het monumentale 'Vissers, Kapers, Arbeiders', een historisch-demografische stadsgeschiedenis van Vlissingen die op de shortlist van de Zeeuwse Boekenprijs stond.